انزوای هنر

اقتصادگردان_ «مصطفی اکبری» هنرمندی است که با تکیه بر توان و تجربه اش در دنیای هنر، در مدت زمان اندکی توانسته با بهره گیری از ابزار مختلف پیکرهایی بسازد که از استان پا فراتر بگذارد و در دیگر استان ها خوش بدرخشد و حتی در زمره بهترین و خلاقانه ترین مجسمه های جهان در سال 2014  قرار گیرد. در ساعتی که با او همکلام شدیم از موج بی توجهی به هنر از سوی دستگاه های اجرایی سخن گفت که مدت هاست دامن هنرمندان را گرفته است.

با این که ساخت مجسمه هایی را با متریال مختلف تجربه کرده اید، اما شما را بیشتر با مجسمه های فلزی و میلگردی با تکنیک جوش می‌شناسند؛ چرا؟

با این که 17 سالی می شود که نقاشی و طراحی را به صورت حرفه ای دنبال می کنم و تنها 4 سال است  قدم در دنیای پر رمز و راز مجسمه سازی گذاشته ام، اما باید بگویم به دلیل نو بودن ایده، پرهیز از تکرار و به نوعی  منحصر به فرد بودن آنها دست به انتخاب زدم تا ساخت مجسمه هایی را با جنسی دیگر تجربه کنم  و  عشق و علاقه ام موجب شد تا  تمام سختی هایش را به جان بخرم.

 در سال های اخیر شاهد اتفاق های خوبی در استان های مختلف هستیم که در آن از ظرفیت هنرمندان برای ارائه آثار در فضای شهری بهره گرفته می شود،  این مقوله در استان ما چگونه است؟

 سفارش ها به  افراد  آشنا داده  می شود، با این همه امسال به همراه چند هنرمند  به ارائه اثر پرداختیم و گروه داوران کارها را انتخاب کردند، اما شورای شهر به واسطه این که می خواست اعتبار مورد نظر را برای آبادانی شهر هزینه کند پروژه استقبال از بهار را منتفی کرد و با این کار تمام تلاش های هنرمندان و وقت و زمان آن ها نادیده گرفته شد. این در حالی است که در شهرهای دیگر خانه هنرمندان وجود دارد و این خانه با شهرداری در ارتباط است و قراردادهای زیباسازی با خانه هنرمندان بسته می شود، اما در مرکز استان خانه هنرمندان نداریم و  هنرمند مجبور می شود که با شهرداری در ارتباط باشد و از آن جایی که مافیای هنر در استان  وجود دارد سفارش کار به افراد آشنا داده می شود.

راه برون رفت از مشکلات  را در چه می دانید؟

 ظرفیت های خوبی در استان وجود دارد که با راه اندازی خانه هنرمندان می توان از آن ها استفاده کرد اما مشکل شهر ما این است که هنرمندان در جایی قرار گرفته اند که دیده نمی شوند. هر چند شورای هنری تشکیل می شود اما شهردار و مسئولان شهرداری از هنرمندان می خواهند تا اثری را با قیمت مناسب انتخاب کنند و ارزش هنری اثر در نظر گرفته نمی شود و این به واسطه نبود تیم هنری و مستقل عمل نکردن شهرداری است.  در واقع استان هزینه هایش را صرف آثاری می کند که علاوه بر این که ماندگاری ندارد، بیشتر فصلی  است و بعد از مدتی مجبور به جمع آوری آثار می شود در حالی که در دیگر استان ها تولیدات هنرمندان در پارک و یا فضاهای دیگر استفاده می شود و یا آن ها را به دیگر استان ها می فروشند. به جرات می توان گفت بی توجهی به  مقوله هنر در استان  موج می زند.

با این تفاسیر سهم هنرمندان از پروژه‌های شهری چقدر است؟

هنرمندان استان از پروژه های شهری سهمی ندارند و  برای این که آثارشان پذیرفته شود مجبورند با کیفیت پایین اثر را آماده کنند زیرا  سقفی را به عنوان دستمزد برایشان در نظر می گیرند و از آن جایی که به لحاظ مالی تامین نمی شوند انگیزه ای برای اجرا ندارند. در واقع می توان گفت از هنرمندان استقبال نمی شود و مسئولان به هنر بها نمی دهند  و با آن نامهربان هستند و هنر به انزوا کشیده شده است.

 از بین مجسمه هایی که ساختید، کدام یک حس بهتری به شما می‌دهد؟

اولین کاری که ساختم تندیس 2 اسب بود که در جشنواره استقبال از بهار 92 خراسان رضوی به نام  «یادمان خروش» پذیرفته شد و در زمره بهترین و خلاقانه ترین مجسمه های جهان در سال 2014  قرار گرفت؛ اثری که به نوعی اولین قدم من در عرصه مجسمه سازی بود و شناسنامه کاری ام محسوب می شود.

با وجود برپایی دوسالانه ها  در سال های اخیر چرا هنر مجسمه سازی نتوانسته به آن شکلی که باید در جامعه جریان ساز باشد؟

در تمام زمینه های هنری دوسالانه داریم  اما  دلیل این که مجسمه در جامعه ما نتوانسته است  جریان ساز شود به خاطر محدودیت  در موضوع، اجرا و هزینه هاست.  مجسمه های اکثر شهرها واستان های ما  با موضوعات محدود کارشده  زیرا  سفارش دهنده ها در راس امور شهرداری ها و ادارات هستند و هزینه ها را  صرف امور عمرانی و‌ خدماتی می کنند. با این همه در  سال های اخیر کلان شهرها با رشد خوبی در این زمینه روبه رو بودند  و سواد بصری مردم نیز  به واسطه  دیدن آثار خوب و برقراری ارتباط با  آن ها رشد کرده است. بنابراین برای رسیدن به نتیجه مطلوب نباید عجله کرد. مسئولان باید  نگاه ابزاری به هنر را  تغییر و سهم  بیشتری  را به  هنر شهری اختصاص دهند  تا پل ارتباطی میان  هنرمندان و مسئولان قوت بگیرد.

 سال هاست به عنوان دبیر هنر فعالیت می کنید؛ وضعیت هنر در سیستم آموزشی را چگونه می  بینید؟

با رویکرد جدیدی که در ‌تالیف کتاب های هنر ایجاد شده عرصه برای آشنایی دانش آموزان با انواع هنر و اصالت هنر و فرهنگ ایرانی و حتی جهان بیشتر شده است و این نشانه خوبی است برای این که امیدوار بود که می توان نسل آینده را با سواد هنری تربیت کرد. از طرف دیگر شاهد اتفاقات خوبی در زمینه نمایشگاه های مجازی در حوزه دبیران هنر و دانش آموزان هستیم و امیدواریم در سال های آینده اتفاق های بهتر و بزرگتری در استان و کشور شکل بگیرد.  

 

منبع : موسسه فرهنگی خراسان